On the road

13 september, Kratie

Twee dagen in Kratie hoewel ik van het stadje aan de Mekong nog weinig heb gezien. Gisteren vroeg vertrokken met de bus vanuit Siem Reap. Een busrit hier is een avontuur op zich. Anders dan in Vietnam (waar ze speciale "VIP" bussen hebben om toeristen in te proppen), mogen we hier wel met de locale bevolking meereizen. Dat betekent rijstzakken, fruit en andere voorraad die in de grote stad op de markt gekocht is ook meegaat. In de gangpaden is het dus klimmen en klauteren naar je stoel (geplaceerd). De bussen zijn derde- of vierdehands, uit de jaren 80. Gerafelde bloemetjesgordijntjes tegen de zon, plakkerige plastic bankbekleding. De bagagenetjes aan de stoelen ontbreken op de meeste plekken en het knopje om de stoel in hangstand te zetten werkt bij mij niet. De airco staat op "vriezen" dus als je de bus in gaat kleed je je warm aan. Maar het is luxer dan de alternatieven. De luxe zit hem voor de Cambodjanen vooral in twee dingen: Je hebt een eigen stoel (in tegenstelling tot in een taxi waar vier achterin gaan en drie voorin) en, niet onbelangrijk, er is tv aan boord! Gezellig! Karaoke wordt afgewisseld met nagesynchroniseerde Amerikaanse en Chinese komedie. Onderweg stoppen we regelmatig in the middle of nowhere om locals in en uit te laten stappen. Om de twee uur heeft de chauffeur recht op pauze en stoppen we bij een wegrestaurant. Gekleurde plastic stoeltjes en tafeltjes, een kraampje met fruit (fuchsia dragonfruit, minibanaantjes, gesneden ananas en mango, ramboetan) een kraamje met kleefrijst en verschillende prutjes voor er bij, een kraampje met frisdrank en snoep. Ik koop een zakje met gefrituurde banaan en zoete aardappel, lekker! In Kampong Cham moet ik overstappen. Een Frans meisje (Cecile) ook. Een paar uur later komen we aan in een schemerig Kratie. We vinden een gezellig bagpackersguesthouse in het centrum. Vanuit mijn kamer heb ik uitzicht op de markt.

Vanmorgen in Kratie op zoek gegaan naar een bank. De enige bank hier accepteerd echter alleen Visa maar ik heb Mastercard en Maestro... Eerstvolgende plek op mijn route waar een bank is is Pakse maar daar ben ik volgens globale planning pas over twee weken. Na hier en daar informeren kom ik er achter dat de beste optie is terugreizen naar Kampong Cham. Betekent dat ik een halve dag terug moet reizen, balen. Nou ja, een avontuurlijke rit is het wel weer geworden. Eerst heen achterin een bus (hobbelen dus) naast een oud klein mannetje zonder tanden. Achter me een monnik en een paar boerenjongens met krama's om hun hoofd geknoopt. Op de terugweg ga ik met een taxi. Vier volwassen plus twee kinderen gaan achterin en drie volwassenen voorin. Omdat ik dubbel heb betaald en dus recht heb op de passagierstoel, deelt de chauffeur zijn stoel met een andere passagier! Doodeng, en dan nog tijdens het sturen mobiel bellen ook. Ik moet er maar niet te veel over nadenken, ogen dicht. We rijden door kleine dorpjes, over paden met diepe gaten in de weg, kippen worden net niet geraakt, honden en koeien weggetoeterd (de claxon is hier belangrijker dan de richtingaanwijzer). Onderweg de meest waanzinnige voorbeelden van hoe zo veel mogelijk mensen en bagage mee te nemen in/op een vervoermiddel: scooters met huizenhoog opgestapelde dozen en een net daaromheen, overbeladen vrachtwagens, ossenkarren met hele gehoofddoekte boerenfamilies en hun groente. Als ik terugkeer in Kratie is het al weer bijna donker. Vanavond eten met Antonia en Katia (weet je nog, die duitse meiden van twee weken geleden).