Afscheid van Cambodja

18 september, Don Khon (Laos!)
Ik lig in een hangmat aan de oever van de Mekong. Het is zeven uur s' ochtends en terwijl de meeste toeristen nog slapen, is de lokale bevolking al twee uur aan het werk. De kinderen die net nog hooi naar de buffels op een ander eilandje brachten, lopen nu voorbij in hun uniform op weg naar school. Vanuit mijn hangmat zie ik de oude brug die de Fransen destijds nog hebben gebouwd toen ze hier een spoorweg wilden aanleggen. Hier en daar zie je nog restanten rails. Twee dagen geleden ben ik in Ban Lung met Cham op pad geweest. Het plan was om naar een klein stadje te gaan waar Chinesen, Laotianen en Cambodjanen samen wonen en om een begraafplaats van in heemse stammen te bezoeken. Het regende echter met bakken dus de weg was nauwelijks begaanbaar. Een alternatief programma dus. We zijn eerst naar de markt van Ban Lung gegaan waar traditioneel levende boeren uit de omgeving hun waren aanbieden. Zij lopen vanaf een uur of vier s' ochtends twee uur vanuit hun dorp naar dee markt met rieten korfen op hun rug waarin hun handelswaren zitten. Vis, groenten, fruit, rijst. Vooral de vrouwen hebben prachtige gebloemde kleren aan en natuurlijk een korma als een soort tulband om hun hoofd geknoopt. Allemaal heel fotogeniek. Het regenen houdt aan dus we gaan naar het vulkaanmeer dat niet zo ver weg is. Hangmatten mee. Het meer is prachtig, middenin de jungle, helder blauwgroen water. Hier en daar zijn afdakjes gemaakt waaronder je je hangmat kunt hangen. Boekje mee, we kopen een pot met rijstwijn in een stenen pot (waar je bamboerietjes bij krijgt en zelf water aan toe moet voegen), laat die regen maar vallen. s' Middags klaart het op, tijd om te zwemmen! Ik heb geen bikini dus ga, zoals de Cambodjanen het doen, met kleren aan te water. Het zoete water is heerlijk warm. En het wordt echt gezellig als er nog een aantal toeristen en locals bijkomen. Opdrogen in de hangmat en 's avonds met z'n allen weer naar de Gekkohouse.
Gisteren vertrokken uit Ban Lung. Met Noam (een Brit/Israelier) wachten op de bus die ons schommelend en schokkend een eind op weg brengt. In the midle of nowhere stoppen we en worden gesommeerd om uit te stappen. De bus gaat door naar Phnom Pehn terwijl Noam en de andere kant op willen. Maar gelukkig worden we al opgewacht door twee scooterrijders die ons in een snelle rit (asfalt!) naar Stung Treng brengen. Daar mogen we vervolgens nog drie uur wachten op de minibus naar de grens met Laos. We hebben dus nog rustig de tijd om afscheid te nemen van Cambodja. We wandelen door het grensstadje op zoek naar lunch. Ik geef mijn laatste Riel uit op de markt aan een vrolijk gekleurde Kroma. We drinken ijskoffie, lopen nog drie keer de markt over en vullen zo de tijd. We nemen afscheid van Cambodja, een bijzonder land met prachtige landschappen, een boeiende cultuur en mooie mensen die het niet altijd even makkelijk hebben. Dan proppen in de minibus (19 man). Hoewel we in elkaar geklapt bovenop elkaar zitten hebben we allemaal de grootste lol. We gaan naar Laos, hebben er zin in, zijn nieuwsgierig. We gaan de grens over (2 keer een dollar betalen aan de corrupte grenswachters) en staan even later bij de smalle bootjes die ons naar Don Det of Don Khon. Ik kies het laatste eiland en volg daar Arie en Michel die uit de gids een redelijk guesthouse uitgezocht hebben. Soms zou een rugzak toch handiger zijn dan wielen, maar ik trotseer de blubberpaden en til mijn tas steeds net niet uitglijden over de ergste modderpoelen. Ons guesthouse boven het water bestaat uit zes keurige houten hokjes met groot bed, muskietennet, eigen badkamer en hordeuren en -ramen. Redelijk muskietonvriendelijk dus dat zit goed. Drie dollar heb ik er best voor over. Wandelen s' avonds hier is niet echt handig. Het is pikdonker en ondanks mijn zaklamp zie ik de plassen nauwelijks. Ik eet dus in het guesthouse en heb met Arie en Michel een leuke avond. De eigenaar komt ons zijn eigengemaakte Lao Lao laten proeven. Sterk spul! Ik dein er 's avonds prima van in slaap.
Liefs,
Esther