15 september, Ban Lung
Er kan nog meer bij! Proppen in de taxi. Met vijf achterin en vier voorin (ja, twee op de bestuurderstoel). Ik verover achterin een plekje bij het raam. Naast mij een magere oude man die af en toe zijn billen optilt om scheetjes te laten. Mijn arm zit klem en mijn rug plakt tegen de skaileren bankbekleding. Nog vijf uur te gaan. Een meisje van een jaar of zes zit al klaar met een kotszakje. Het hoort allemaal bij het avontuur dat bagpacken heet. De eerste twee uur rijden we vlot door. Dan komen we aan het einde van het asfalt en gaan we over op de onverharde weg.
De rode klei is door de regen verandert in een modderpoel. Veel kuilen ook en hele stukken rijden we stapvoets. Af en toe word ik tegen het raam geschud. Anderhalf uur later dan gepland komen we aan in Ban Lung, in het noordoosten van Cambodja. De zon is inmiddels doorgebroken. Op mijn birkies "schaats" ik door de drek naar de guesthouses. De tweede neem ik. Cham, een local, komt naar me toe. Hij is gids en gaat vanmiddag met twee andere toeristen naar een aantal watervallen en vraagt of ik mee wil. Ok dan, snel geregeld! We gaan met scooters. Doodeng, over de gladde wegen. De ondergrond van klei is keihard maar het bovenste laagje is zacht en glibberig, als een laagje water op glad ijs. 
In de kuilen staan plassen water dat hoog opspat als we erdoor rijden. Ik laat alle beleefdheden varen en grijp Cham stevig vast. De toeristen op de andere scooter zijn al twee keer onderuit gegleden. De watervallen zijn mooi maar niet bijzonder. We passeren een dorpje met een tempel waar allerlei gekleurde vlaggen hangen. Monniken zorgen voor boedhistische muziek en kinderen spelen. Het is moonfestival. 's Avonds eet ik met Cham in de Gekkohouse, smaakt goed.
Er kan nog meer bij! Proppen in de taxi. Met vijf achterin en vier voorin (ja, twee op de bestuurderstoel). Ik verover achterin een plekje bij het raam. Naast mij een magere oude man die af en toe zijn billen optilt om scheetjes te laten. Mijn arm zit klem en mijn rug plakt tegen de skaileren bankbekleding. Nog vijf uur te gaan. Een meisje van een jaar of zes zit al klaar met een kotszakje. Het hoort allemaal bij het avontuur dat bagpacken heet. De eerste twee uur rijden we vlot door. Dan komen we aan het einde van het asfalt en gaan we over op de onverharde weg.
De rode klei is door de regen verandert in een modderpoel. Veel kuilen ook en hele stukken rijden we stapvoets. Af en toe word ik tegen het raam geschud. Anderhalf uur later dan gepland komen we aan in Ban Lung, in het noordoosten van Cambodja. De zon is inmiddels doorgebroken. Op mijn birkies "schaats" ik door de drek naar de guesthouses. De tweede neem ik. Cham, een local, komt naar me toe. Hij is gids en gaat vanmiddag met twee andere toeristen naar een aantal watervallen en vraagt of ik mee wil. Ok dan, snel geregeld! We gaan met scooters. Doodeng, over de gladde wegen. De ondergrond van klei is keihard maar het bovenste laagje is zacht en glibberig, als een laagje water op glad ijs. 
In de kuilen staan plassen water dat hoog opspat als we erdoor rijden. Ik laat alle beleefdheden varen en grijp Cham stevig vast. De toeristen op de andere scooter zijn al twee keer onderuit gegleden. De watervallen zijn mooi maar niet bijzonder. We passeren een dorpje met een tempel waar allerlei gekleurde vlaggen hangen. Monniken zorgen voor boedhistische muziek en kinderen spelen. Het is moonfestival. 's Avonds eet ik met Cham in de Gekkohouse, smaakt goed.
Posts
1 opmerking:
Dapperaar!
Een reactie posten